Jestem polonistką z niestandardowym pakietem supermocy. Wśród nich jest umiejętność świetnej zabawy z młodzieżą, zdolność do przekazywania im swojej wiedzy i motywowania ich do zdobywania jak najpiękniejszych wspomnień. Z niejednego pieca chleb jadłam! Od lat z sukcesami prowadzę młodzież literacko, muzycznie i plastycznie. Nie obcy jest mi teatr, któremu poświęcam znaczną część życia i chętnie wciągam do niego swoich podopiecznych. Uwielbia sztuki wizualne.

Poza pracą jestem raczej taka sama jak w Klubie, uśmiechnięta, zdecydowana, pozytywnie nastawiona do życia. Lubię konkrety, cenię sobie (czasem uważane za staromodne) wartości: punktualność, honor, konsekwencję, a ponad to papierową książkę, słuchawki na kabelkach 😉 i poczucie humoru!

W wolnych chwilach zajmuję się ikonopisarstwem, szeroko rozumianą literaturą, filmem.

"Gdyby ktoś zadał Panu pytanie: Kim Pan jest to...?"

Pracuję jako wychowawca w klubie młodzieżowym WS… natomiast miałbym kłopot z odpowiedzią na pytanie kim jestem. Piszę teksty i czasem ich używam, bywam poetą, bo poetą się bywa… grywam na „perkusjonaliach”, choć nie potrafię, śpiewam, a nie umiem śpiewać. Mówię o sobie, że jestem muzykantem – i to bliskie prawdy. Potrafię narysować słonia z tyłu – ale to bez związku. Jestem ojcem… i to moja życiowa pasja 😉 Ponadto lubię matematykę do klasy 6, kocham góry, choć te wyższe mnie przerażają. Mogę powiedzieć, że jestem emerytowanym sportowcem amatorem. Ze sportów zespołowych wyniosłem umiejętności współpracy i sądzę nieskromnie, że jestem w tym dobry. Jestem całkowicie pozbawiony fotogeniczności. Mam bardzo dużo znajomych i jest to mój największy atut i kapitał 😉

Jestem chodzącym kłębkiem pozytywnych emocji. Najlepiej znam się na dzieciach. Wśród moich talentów można wyróżnić niesamowite zdolności manualne, organizacyjne, komunikacyjne. Gdzie kierownik nie może tam mnie pośle. Jestem z wykształcenia pedagogiem i nieustanie rozwijam się zawodowo, a co najważniejsze realizuję swoje pasje, co chwilę dzieląc się z Klubowiczami nowymi umiejętnościami.

Na każde nerwy i stresy opracowałam autorski program „Plasterek na smuteczek”, w którym to poza szczerą, mądrą rozmową pojawia się szarlotka – łagodząca wszelkie obyczaje. Nikt z młodzieży nie wychodzi, nie będąc podniesionym na duchu po spotkaniu z ciepłem Pani Pauliny.

Uwielbiam Stitcha, kawę z cukrem, wspólny obiad z rodziną, a także poczucie że nie marnuję czasu. Wierzę w to, że dobro zawsze wraca i że warto dawać z siebie 110%.